ما اورانیوم غنی شده
نمی خواهیم، بلکه
ایران را می خواهیم!
«تا زمانی که آزادی و کنترل دموکراتیک در کشور ما حاکم نیست، حتی استفاده صلح
آمیز از این انرژی
نیز خطراتی جدی با
ابعادی نا معلوم و چه
بسا فاجعه آمیز برای
سلامت مردم و کشور در
بر دارد. فقط در
شرایط وجود آزادی و
کنترل دموکراتیک،
هنگامی که خطرات و
فوائد انرژی هسته ای
بطور کامل برای مردم
روشن شود، آنان
میتوانند در مورد هر
گونه استفاده از این
انرژی تصمیم بگیرند.»
مصوبه اولین کنگره سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور (12 تا 14 بهمن
1386 برابر 1 تا 3
فوریه 2008).
ملت شریف ایران!
گسترش دامنه تحریم ها که به بانک مرکزی و صادرات فراورده های نفتی رسیده حاکی
از آنست که با هدف
گرفتن اقتصاد ایران
از سوی قدرتهای جهانی
و لجاجت جمهوری
اسلامی در برطرف
نکردن تردیدها و
نگرانی های جامعه
جهانی در مورد
استفاده نظامی از
انرژی هسته ای و حتی
دامن زدن به آن، بن
بستی را ایجاد نموده
که در انتهای آن
تصادم و جنگ در
انتظار کشور ماست.
فاجعه اینجاست که آشکار نیست وجود انرژی هسته ای چه نقشی را در منافع ملی ایران
بازی میکند و چه
ارزشی را برای میهن
ما ایجاد خواهد کرد.
بیش از سه دهه است که
حکام جمهوری اسلامی
با سیاسی کردن «انرژی
هسته ای» چه در وجه
نیروگاه اتمی و چه
بصورت موش و گربه
بازی در مورد سلاح
هسته ای مملکت ما را
اسیر امیال خود بزرگ
پندارانه خویش ساخته
اند. سران حکومت بجای
اینکه سود و زیان
استفاده از انرژی
هسته ای را برای مردم
روشن سازند و توضیح
دهند که دستیابی به
بمب اتمی چه کمکی به
سیاست دفاعی کشور
خواهد نمود، همچنان
بر طبل توخالی «انرژی
هسته ای حق مسلم
ماست»، میکوبند و
مملکت را به مسیری
هدایت میکنند که
سرانجامی جز از هم
پاشیدگی اقتصادی و
حتی جنگ و نابودی در
انتظار ما نباشد.
طفره رفتن از جواب صریح و روشن به این پرسش جهانیان، که "ایران با منابع سرشار
از نفت و گاز به
انرژی هسته ای چه
نیازی دارد؟" به این
شبهه دامن زده است که
قصد و نیت اصلی حکومت
اسلامی بهبود وضع
تامین انرژی نبوده و
سران این حکومت در
نظر دارند با دستیابی
به سلاح اتمی بقا خود
را تضمین نمایند و
تهدیدی برای منطقه
باشند.
تحمل هزینه های سنگینی که تا کنون بابت براه اندازی نیروگاه اتمی بوشهر به
بودجه کشور وارد شده
بجای خود، سرمایه
هائی که برای غنی
سازی اورانیوم در این
سالها بر باد رفته
نیز به کنار، تنها
اگر ضررهای ناشی از
تحریم های سنگین
اقتصادی و سیاسی
مملکت بحساب آوریم،
میتوانست تکیه به
صادرات نفت حد اقل ما
را در موقعیتی قرار
دهد که همسایگان
ایران بدون نفت به آن
نائل شده اند. همچنین
اگر زیان قراردادهای
اسارت بار وطن
فروشانه با کشورهائی
نظیر روسیه و چین را
نیز بدان بیفزائیم،
می بینیم که این
سیاست کشور ما را به
سوی چه ورشکستگی
مهیبی سوق داده است.
نگرانی های ما در چنین شرایطی تنها به ضررهای ناشی از استفاده از این انرژی به
اقتصاد کشور و خطرات
عدیده آن برای محیط
زیست محدود نمی شود.
تاثیرات و عواقب
سیاسی تصمیم گیری
خامنه ای و اعوان و
انصار وی در پافشاری
لجوجانه بر یک پندار
واهی در مورد غنی
سازی اورانیوم که
نتیجه ای جز افزایش
نگرانی ها و کینه
توزی کشورهای در گیر
جهان علیه ایران را
به دنبال ندارد، به
مراتب سهمگین تر از
ضررهای مالی آن است.
جامعه جهانی سرخورده از مذاکرات بی نتیجه با حکومت اوباش جمهوری اسلامی، کم کم
به این نتیجه میرسد
که در صورت موثر
نبودن تحریم ها و
انزوای سیاسی کامل
ایران، به ناچار حمله
نظامی علیه ایران را
در دستور کار خود
قرار دهد. سران
کشورهای غربی از خود
می پرسند، کدام
راهکار برای غرب
خطرناک تر است؟ یک
ایران اتمی که تمام
منطقه را به یک رقابت
اتمی بکشاند و یا یک
حمله نظامی به
تاسیسات اتمی این
کشور؟ برای آن ها این
نگرانی وجود دارد که
با دستیابی جمهوری
اسلامی به سلاح هسته
ای کشورهای دیگر
خاورمیانه نیز آن را
«حق مسلم» خود بدانند
و جهان ناظر بر یک
رقابت تسلیحاتی غیر
قابل کنترل در
خاورمیانه ای باشد که
تامین کننده یک چهارم
انرژی جهان است.
جهان از ما میپرسد، مردم ایران در کجای این مناقشه ایستاده اند و برای رفع
نگرانی ها و دغدغه
های موجود در جهان چه
راه حلی را پیشنهاد
میکنند؟ آیا ما که
آتش افروزان جنگ را
در هر جای حهان محکوم
میکنیم، میتوانیم در
شرایطی که هیچ کنترل
دمکراتیکی بر امر
استفاده از انرژی
هسته ای نداریم به
جهانیان این تضمین را
بدهیم که استفاده از
انرژی هسته ای
هیچگونه مصرف نظامی
را در پی نخواهد
داشت؟ آیا میتوانیم
با حضور خودکامگانی
که سی و سه سال است
به ما دروغ گفته اند،
جامعه جهانی را
متقاعد سازیم که قصد
و غرض این حکومت صرفا
استفاده صلح آمیز از
انرژی هسته ای است؟
هموطنان عزیز
ما بر این عقیده ایم که استفاده از هر گونه «حق مسلمی» فقط در آزادی و تحت آن
شرایطی صحیح است که
در جهت منافع مردم و
مملکت باشد. تا زمانی
که مقصود از غنی سازی
اورانیوم برای مردم
ایران و مردم جهان
روشن نشده، ملت ایران
قادر به تصمیم گیری
در مورد این امر مهم
و سر نوشت ساز نیست و
جامعه جهانی نیز خود
را مجبور به عکس
العمل در مقابل آن می
بیند، ادامه غنی سازی
تنها به تقویت جنگ
طلبان داخلی و خارجی
منجر خواهد شد. وقتی
«غنی سازی اورانیوم»
چنین ضررهای اقتصادی
و سیاسی را ببار می
آورد و ایران را به
پرتگاه جنگی فاجعه
بار میکشاند باید
خامنه ای و حکومت وی
را مجبور سازیم دست از ماجراجوئی و بحران سازی بردارند، غنی سازی را تعطیل کنند و بیش از
این ایران را بطرف یک
فاجعه برنامه ریزی
شده از طرف جنگ طلبان
بین المللی سوق
ندهند.
هیات اجرائی سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج
از کشور
مهندس کامبیز قائم مقام ـ مهندس بهمن مبشری -
دکتر همایون مهمنش
چهارم آذر 1390 برابر بیست و پنجم نوامبر 2011
info@iranazad.info
http://www.iranazad.info/
بالاترین ::
دنباله ::
تویتر ::
فیس بوک ::
دیگران